FILMOONIRIJA

  Kazuo Umezu's Horror Theater, antologija od šest srednjemetražnih horor filmova, pojavila se na pedesetu godišnjicu rada poznatog tvorca mangi. Šest priča Kazuo Umezua prevedene su iz forme stripa u igrani TV format, a to su: House of Bugs , Diet , Snake Girl , The Wish , Present i Death Make . Ono što povezuje produkciju ovih, u suštini, nezavisnih filmova iz žanra strave i užasa, mimo Umezuovog strip predloška, je televizijska estetitika ostvarena kroz zahvat direktora fotografije Masukazu Oke, jeftini specijalni efekti u izvedbi Taiči Itoa i muzika (pop pesma) na najavnoj i odjavnoj špici u aranžmanu pevačice i tekstopisca Rurutije. Ovo su ujedno i ograničavajući faktori koji su, izuzev ove neizbežne sladunjave melodije neadekvatne sadržaju priča, donekle prenebregnuti u House of Bugs , Prezent i The Wish segmentima. Kjoši Kurosava je u „Kući buba” veštom montažom ublažio manjkavosti fotografije i specijalnih efekata, a dizajnom zvuka naterao nas da zaboravimo onu ljigavu p

  Poslednji film Sion Sona, ako ne računamo njegov izlet u Holivud koji se materijalizovao kroz Prisoners of the Ghostland , još uvek je „Crveno poštansko sanduče u ulici Esher” iz 2020. To mu je najnoviji uradak u seriji autorefleksivnih filmova, filmova putem kojih evocira (pseudo)uspomene na vreme svojih početaka (i ne samo početaka) u filmskom biznisu. Zapravo on u tim filmovima ( The Forest of Love , Why Don't You Play in Hell? i još nekima) pokreće temu borbe nezavisnih umetnika - filmskih autora za slobodu stvaralaštva i nezavisnost u svom poslu u odnosu na pohlepne producente. Sono to čini kroz žanr komedije parodirajući svet iza filmskih kamera, prenaglašavajući mane ne samo finansijera filmova, već i ekipe stvaralaca sastavljene od tehničkog osoblja, glumaca, scenarista, režisera. Sono je poznat po ekstremizmima, idejnim i praktičnim, pre svega po enormnoj količini nasilja na platnu, čak (ili baš) i u svojim parodijama i crnohumornim pričama, ali tu i tamo, on izbaci i p

14.08. ove godine naš uobičajeni dan, takav kakav je do tada bio (vidi OVDE ), se završio. Mama je umrla od šloga, koji je bio posledica povišenog pritiska i šećera u krvi, a koji su opet proistekli iz njene psihoze i Alchajmera. Njena stalna uznemirenost pumpala je adrenalin i podizala joj vrednosti parametara krvi preko dozvoljenih granica. Kada se kod mene i oca pojavila sumnja da joj je narušeno opšte zdravstveno stanje, odlučili smo se, u krajnjoj nuždi, da je pošaljemo u dom. Zapravo, otac nije pristao, kolebao se, ali ja sam prelomio; pozvah brata i zajedno s njim odvezoh majku u tu privatnu ustanovu „za negu starih lica”. Računali smo na njihovu stručnost, jer zapošljavaju medicinske sestre i školovane negovateljice, a doktori dolaze triput nedeljno u vizitu, dok specijalisti navrćaju po potrebi i uz poželjnu hitnost. Prenebregnuli smo samo jedno: činjenicu da ona tamo nema nikoga svog. Čak iako i svoje najrođenije zaboravlja i često se prema njima, tj. nama, ponaša kao prema s

  Praviti žanrovski film znači podrediti se izvesnim žanrovskim konvencijama. Ali, način na koji se stiže do njih govori o veštini i inteligenciji reditelja da ipak bude originalan unutar nametnutih normi. Barem u detaljima. Jer pojedini interesantni karakteri, neobični rukavci priče ili narativna postavka u vidu skladne linearne ili eliptične struktuiranosti vremenskog toka koja čini da filmsko vreme ima svoj osobeni kontinuitet, zajedno sa maštovitom upotrebom scenografije i osvetljenja, kamere, koja će tako udešene prizore precizno i pravovremeno da uhvati u svoje vidno polje, i zvuka, uvedenog s namerom da naglasi opšti ugođaj ili pojedine dramaturške uzlete ili padove i tako pojača emotivni impakt na gledaoca, svi oni, pojedinačno ili zbirno, uzdižu jedno žanrovsko ostvarenje do nivoa rezervisanog za dela koja poseduju autorski pečat, a onda ponekad i do nivoa remek-dela. Azijski horor film je takve svoje vrhove dosegao sa japanskim ostvarenjima na prelazu u XXI vek. Neizbežno je

  Engleski pisac Dž. B. Pristli je objavio They Came to a City , svoju dramu o utopijskom društvu, 1943. godine. Dakle, pisao ju je u vreme kada je veo nacizma najteže padao na porobljenu Evropu. Takva sumorna vremena, kada čovečanstvo zapada u ćorsokak svoga društvenog i civilizacijskog razvoja, pobuđuju maštu umetnika, ali i naučnika, da se stvori slika nekog drugačijeg, potencijalno boljeg životnog okruženja. Stvara se ideal društvenog uređenja koji bi, barem teoretski, mogao da zadovolji humanistička vizionarska stremljenja, ali i koji bi mogao da uteši mase napaćenih ljudi plasiranjem ove utopističke predstave putem sredstava masovne komunikacije; u vreme II svetskog rata to su bile knjige, pozorište, radio ili film. Sa druge strane, ratno stanje potrebuje jačanje morala stanovništva napadnute zemlje, pa se medijski širi antiratna propaganda i uzdiže ideal slobodne nacije. Najviše preko filma, jer je film u to vreme bio najnarodskiji medij. Stoga je filmska industrija, prevashodno