FILMOONIRIJA

Nepouzdanost našeg sećanja često nas sprečava da se setimo naslova određenog filma, ali i bilo kojeg od glumaca ili članova filmske ekipe, informacija neophodnih da bi mogli da izguglamo taj film. A to se dešava stoga što nam je u sećanju ostao samo jedan njegov isečak oličen u liku, situaciji ili tek u atmosferi koju daje osobena poetska vizija autora. Tako i gledajući neki film za koji mislimo da ga nismo gledali, a zapravo gledali smo ga davno, naletimo na scenu, kadar ili nekakav muzički motiv koji razgrne naslage zaborava, pa onda oživljeno sećanje, potpomognuto daljim gledanjem, otkriva mnoge pojedinosti filma pohranjene duboko u našoj memoriji, onako kako su one nekad bile reflektovane u našoj psihi. Ipak, to osveženo sećanje je fragmentarno i stvoreno od nekog našeg ranijeg ja, pa nakon ponovljenog gledanja dobijeni utisci se razlikuju. Kao kad verzirani filmofil ode s detetom u bioskop da gleda „Čoveka koji je ubio Liberti Valasa”; dok dete zauzima stranu u priči o borbi izmeđ