FILMOONIRIJA

Sweet Home je još jedan Kurosavin film, pored srednjemetražnog Chime , koji je našao mesto na ovom blogu samo zbog ovde izdvojenog taga sa imenom toga proslavljenog, a kultnog, japanskog reditelja. Naime, producenti „Slatkog doma” ili „Mamijine kuće” su u tolikoj meri izmenili prvobitnu, rediteljsku verziju ovog filma, da ih je Kurosava tužio i tražio da se izostavi njegovo ime sa špice. Međutim, niti se on izborio za svoju stvaralačku slobodu, niti je njegovo ime skinuto sa zvanične, iskasapljene verzije. Do dan-danas director`s cut nije dostupan, pa ne znamo, zapravo, kakav je Kurosavin prvi dugometražni horor film. A ono što pred sobom imamo je jedna kontemporarna ekstravaganca, pastiš tema, motiva i estetike mejnstrim horor filmova iz osamdesetih. Naravno, američki holivudski filmovi su bili uzor producentima kao oproban način da se zgrne brdo para. U tu svrhu angažovali su i poznatog stručnjaka za efekte maske Dika Smita, kao i američki tim za brojne druge specijalne efekte, č

  O uticaju arhitekture kao prirodne eksterijerne scenografije na atmosferu i ugođaj u nekom filmu, ali i kao katalizatora radnje koja se tamo odvija, govorio sam već pri osvrtu na film The Disappearance . Međutim, neminovno se nameće ista tema i kada je u pitanju italijanski film, takođe iz te 1977. godine,   Anima Persa iliti „Izgubljena duša”, inače internacionalno poznat pod nazivom The Forbidden Room . Za razliku od ekstravagantnih modernih građevina upotrebljenih u kanadskom filmu, u „Izgubljenoj duši” koristi se urbani prostor Venecije sa njenim istorijskim arhitektonskim stilovima, mada se radnja uglavnom odvija u staroj poluruiniranoj vili gotskog tipa. To i ne čudi, s obzirom da ovde imamo priču nalik onoj iz „Doktora Džekila i mister Hajda” sa svim svojim gotskim aksesoarom; tajnu odaju sa njenim uznemirujućim sadržajem do koje vode mračni hodnici, pusti saloni i zapušteno privatno pozorište sa nesagledivim kulisama, kao i misteriozne, ekscentrične likove sa bremenom bola i