The Disappearance (1977) – Stuart Cooper
Arhitektura je oduvek kod mene imala značajno mesto u percepciji jednog filma. Bilo da su to scenografske kulise u vidu Potemkinovih sela, kompjuterski generisane zgrade ili realno postojeće građevine, arhitektonski ambijent je kostur koji, zajedno sa prirodnim pejzažom, nosi imaginarni filmski svet. Sve ono onda što se dešava u igranim scenama crpi energiju takvog okruženja, isto kao što u sebe uklapa karaktere i harizmu glumaca. Dolazi do sinestezije plastičnosti oblika, odnosa svetlosti i senki unutar njih, ljudskih glasova i misli koje oni nose, kao i svog tog silnog kretanja unutar kadra ili kretanja same kamere koje gledalac gotovo taktilno može da oseti. Isto kao što nas starinski arhitektonski stilovi u filmu vraćaju u prošlost skidajući tu nataloženu patina vremena, tako nam i futuristički skrojene zgrade, bilo fiktivne, bilo stvarno postojeće, pridodaju vreme i šalju ne samo u jedan potencijalno budući svet, već i u jedan drugačiji, paralelni univerzum. Mene podjednako privla