Filmični lokaliteti (V) – Zabranjeni grad (Peking)

„Zabranjeni grad“ u centru Pekinga je, kao što mu ime kaže, tokom vekova bio carski zabran, ograđeni i utvrđeni kompleks u kojem je živeo kineski car sa svim svojim lojalnim osobljem, činovnicima i gardom. Pristup je za sve to vreme bio zabranjen svim ostalima. Tek padom carstva, od 1924, „Zabranjeni grad“ postaje postepeno muzejski kompleks otvoren za narod. Ali, pristup za strance je bio ograničen, tako da je tek 1987. dozvoljeno, recimo, snimanje unutar carskog grada nekoj stranoj filmskoj ekipi. Bernardo Bertoluči je u pregovorima sa kineskom vladom izvojevao pobedu i obezbedio sebi i svom timu bezuslovni pristup. To je rezultiralo fantastičnim snimcima unutrašnjosti ovog arhitektonskog čuda, što je potpuno ispunilo prvih sat i po filma „Poslednji kineski car“.

The Last Emperor (1987) - Bernardo Bertolucci

Carskom gradu pristupa se sa ogromnog Tjenanmen trga. Bilo kakva narodna okupljanja tamo su zabranjena još od velikih studentskih protesta iz 1989. godine završenih surovom vojnom intervencijom i zavođenjem vanrednog stanja. Danas je taj prostor ograđen i pust, što se može videti na sledećoj slici.

Trg Tjenanmen od „Zabranjenog grada“ deli Meridijan kapija iznad koje se nalazi velika slika Mao Cedunga. Čisto da se zna ko još uvek (barem formalno) „caruje“ u Kini.

Sam kompleks ima oblik pravougaonika koji se pruža od juga i trga Tjenanmen ka severu, gde se završava Đingšan brdom. To je uobičajena orijentacija carskih kompleksa koji se postavljaju u skladu sa pravilima feng šuija, ali i u skladu sa simbolikom položaja cara prema svom pandanu, vrhovnom bogu, gospodaru neba. Njega simboliše zvezda Severnjača, a samo brdo, odmah iza carskih privatnih odaja, predstavlja izraz težnje ka sjedinjenju cara - zemaljskog boga, i gospodara neba - nebeskog boga.

Kompleks sadrži veliki broj hramova i objekata koji su bili namenjeni za razne svrhe, ali oni osnovni se nalaze na glavnoj osi pravca sever-jug. Počev od južne kapije preme severu se pruža veliki trg sa kapijom koja vodi do hrama „Vrhovne harmonije“, hrama u kome je car primao delegacije i u kome su se odvijale razne javne ceremonije, da bi se nakon toga ušlo u privatne carske delove kompleksa. Tu se na glavnoj osi nalazi hram „Nebeske čistote“, a zatim i carska bašta širom Đingšan brda. Kompleks se završava zapadnom kapijom, kapijom „Božanske moći“.

 

Teško je unutar ovoga kompleksa nešto dobro ukadrirati svojim fotoaparatom, jer je sav prostor zakrčen brojnim turistima, mahom Kinezima, a pored toga u vreme moje posete, nažalost, nije moglo da se uđe ni u jedan od ovih najvećih hramova i snime brojna umetnička dela koja ispunjavaju enterijere.

Moglo se ponešto snimiti tek sa samih ulaznih vrata hramova...

Ono što sam ja uspeo da snimim bili su brojni žrtveni plamenici, statue i kameni reljefi lavova i zmajeva, kao simbola carske moći, dakle razne artefakte postavljene pod vedrim nebom, koji u najvećem broju slučajeva imaju izvesnu umetničku vrednost, a ponekad predstavljaju i prava remek-dela. Takav je slučaj sa ogromnim reljefom prikazanim na poslednje dve slike u narednom nizu mojih odabranih fotografija.

 

Svakako, veliku količinu informacija, kao i fotografija i video zapisa možete naći na internetu, pa vas ne bih dalje zadržavao, pogotovo iz razloga što sam ja bio limitiran na razne načine u svojim pokušajima da nešto zabeležim fotoaparatom. Jedino još, za kraj, hoću da vam prikažem dekorisane krovne delove ovih hramova u krupnom planu. Naime, ispod iskošenih krovova čitava površina je izrezbarena i predstavlja ornamente različitih geometrijskih i floralnih oblika, dok su na rogljevima nadstrešnica izvajane brojne straobalne mitske životinje s ciljem da se zaštite ovi carski objekti od zlih duhova. One imaju istu funkciju kao i brojni crveni lampioni koji se mogu videti svuda, i van carskog kompleksa, kao i bučni vatrometi koji prate svaku ceremoniju i versku svećanost. Sujeverje je i danas veoma rašireno među kineskim stanovništvom.

U rubrici pod tagom „Filmični lokaliteti“ mogli ste do sada da čitate o mom viđenju „Kineskog zida“, Hong Konga, Makaoa, Pekinga i samog „Zabranjenog grada“. Sa ovom poslednjom pričom završavam svoje pisanije o Kini koju sam posetio u novembru 2014. U narednim postovima ove vrste prikazaću neka druga zanimljiva i, pre svega, filmična mesta.